Midden in je leven wat anders gaan doen: ‘Waarom ook niet?’

Het is de vraag die iedere professional weleens bezighoudt: moet ik niet eens wat anders gaan doen met mijn leven? Dit was ook het geval bij Annique Hertel (50) uit Roermond. Nadat ze vlak na haar studie een leuke managersfunctie bij de Rabobank deed en de laatste vijftien jaar huismoeder was voor haar kinderen, stond ze op het punt het werk weer te gaan oppakken. Maar terug naar het bankwezen leek haar niks. “Ik miste inhoud in mijn vak.”

Het is zo’n dertig jaar geleden dat Annique na haar studie terechtkomt bij de Rabobank. Ze groeit daar in korte tijd door tot leidinggevende. Een functie met veel verantwoordelijkheden. “Ik moest een team coördineren van ongeveer dertig mensen, ervoor zorgen dat iedereen zijn werk goed deed en het vooral naar hun zin had”, vertelt ze. Een glansrijke carrière ligt in het verschiet, totdat de liefde daar ineens verandering in brengt. “Mijn man kreeg een baan in Zuid-Afrika, en na heftige eerste periode waarbij we elkaar weinig zagen en ik nog in Nederland bleef wonen, namen we het besluit om samen naar het buitenland te gaan.”

Opvoeding dochters

Omdat Annique geen werkvisum krijgt, stortte ze zich zo’n vijftien jaar lang volledig op het opbouwen van een nieuw leven in een andere omgeving, waar ook de opvoeding van haar dochters in paste. Tot het moment dat ze terug naar Nederland verhuisde en haar dochters oud genoeg werden om goed voor zichzelf te zorgen. “Ik had tijd over en had echt weer zin om mij op het werk te storten.”

De grote vraag was: wat dan? Een baan oppakken bij een bank leek even ‘een logische stap’, tot ze er heel kritisch over nadacht en tot de conclusie kwam dat ze een baan wilde met “meer voldoening en die past bij een andere uitdaging in het leven.”

‘Onderwijs is echt iets voor jou, mam”

Na lang oriënteren en twijfelen, viel in huize Hertel de term onderwijs. “Nou mam, dat lijkt mij nou echt iets voor jou”, zei een van haar dochters toen ineens. Dat was een trigger voor Annique. “Toen ik erover ging nadenken leek een schoolomgeving mij ook hartstikke leuk.’’ Ervaring met mensen opleiden en begeleiden had ze ook al, dus besloot ze zich aan te melden voor een zij-instroomtraject in het onderwijs voor docent Engels.

Binnen no-time begon ze aan haar nieuwe carrière in het onderwijs. En dat beviel meteen goed. “Ik zat in een groep met totaal verschillende mensen, met verschillende achtergronden en verschillende leeftijden. Jongeren die een studie hadden gedaan en toch nog wat anders wilden, en ook mensen van mijn leeftijd en zelfs ouder”, aldus Annique. “Er was zelf een Amerikaanse non die de opleiding deed en een gevoel van maatschappelijk belang had om voor de klas te gaan staan. Erg mooi om te zien dat je toch zo verschillend bent, en dan toch allemaal zo’n gezamenlijk doel hebt.”

Leren op leeftijd, best pittig

Het werken met jongeren, een bepaald gezamenlijk doel en elke week de voldoening om de nieuwe generatie les te geven deed de inmiddels 50-jarige docent in spé opbloeien. Maar zo makkelijk het leren vroeger ging, zo anders was dat nu. “Poeh, dat was toch even aanpoten”, vertelt ze ludiek. “Op deze leeftijd iets bijleren is toch wel pittig. Dan merk je toch wel dat je ouder bent.” Maar toch raadt ze het iedereen aan om een overstap te doen, als je dat overweegt. “In het midden van je leven wat anders gaan doen? Waarom ook niet!”

‘Juf, dit was een leuke les’

Inmiddels heeft de Roermondse het zij-instroomtraject afgerond en heeft ze de afgelopen vijf jaar ervaring opgedaan op verschillende scholen in Limburg en omstreken. Op de vraag of er ook iets tegenvalt, is ze heel duidelijk: “Nee, er is op dit moment niks wat moeilijk is of tegenstaat. Het tegenovergestelde is juist aan de hand. Je krijgt zoveel voldoening van die kids. En als een leerling aan het einde van het blokuur naar je toekomt en zegt: Juf, dit was een leuke les. Dan is mijn dag weer goed”, zegt Annique met een lach.